[2] W końcu byłam pewna ,że dam radę.

            Po pokoju roznosił się denerwujący dźwięk. Poruszyłam niespokojnie głową, ale on nie ustawał. W końcu westchnęłam i otworzyłam oczy. Było zupełnie ciemno. Jedyne światło dawał grający nieznośną melodie budzik. Szybko go wyłączyłam i przewróciłam się na drugą stronę.

-Wiesz,że muszę wstać…-Usłyszałam ciepły męski głos. Otworzyłam szerzej oczy i ukazał mi się uśmiechnięty Aron. Obejmował mnie jedną ręką a drugą delikatnie odgarniał włosy z twarzy. Mocniej się do niego przytuliłam i mruknęłam nadal zaspana.

-A jak cię nie puszczę?

-To mnie zwolnią i będziemy spać pod mostem.- Zastanowiłam się chwile, po czym spojrzałam mu w oczy.

-Mi to tam obojętnie byle bym mogła rano budzić się w twoich ramionach.- Powiedziałam a ten się zaśmiał i pocałował mnie w czoło.

-Kocham cię.- Szepnął w moje włosy.

-Ja ciebie też.- Odpowiedziałam. Rozluźniłam uścisk i pozwoliłam mu wyjść z łóżka.-Pójdę zrobić śniadanie a ty idź się przygotuj.- Powiedziałam wstając i okrywając się szlafrokiem. Aron przytaknął mi i poszedł do łazienki a ja udałam się do kuchni. W lodówce znalazłam tylko jajka i ser. No tak mieliśmy wczoraj zrobić zakupy. Na wspomnienie o wczorajszej nocy na moją twarz wstąpił uśmiech.

-Kochanie zapomnieliśmy zrobić zakupy!- Krzyknęłam, aby zagłuszyć lecącą wodę.

-To nic! Zrób cokolwiek!- Odkrzyknął a ja wyjęłam patelnię i zabrałam się za robienie jajecznicy. Po pięciu minutach w całym domu pachniało smażonymi jajkami. Aron wszedł do kuchni w dżinsach i kolorowym T-shircie. Nałożyłam mu na talerz wszystko, co przyrządziłam i nalałam kawy.

-A ty nie jesz skarbie?- Zapytał pochłaniając śniadanie.

-Nie jestem aż tak głodna. Zajęcia zaczynam dopiero jutro, więc za godzinkę pójdę do sklepu i kupię coś do jedzenia.- Powiedziałam nalewając sobie kawy.- O której wracasz?

-O piątej wieczorem.- Odpowiedział.

            Z wielkimi torbami zakupów weszłam niezgrabnie do mieszkania. Zamknęłam za sobą drzwi nogą i odłożyłam torby na blat kuchenny. Ogarnęłam spojrzeniem torby i szybko je rozpakowałam. Tydzień temu z mamą dokładnie zagospodarowałyśmy kuchnie, więc tu już nic nie trzeba było robić. Jednak nasza sypialnia nadal tonęła w ciemnościach a w przejściu była masa kartonów z moimi rzeczami. Westchnęłam i postanowiłam się zabrać za porządki. Na samym początku zdarłam gazetę z okna i wpuściłam do pomieszczenia trochę światła. W pokoju było bardzo duszno, więc otworzyłam okno. Podeszłam do kartonu z moimi ubraniami i przeniosłam go obok mojej szafy. Chciałam sięgnąć nóż jednak go nie było w miejscu, w którym go zostawiłam. Poruszyłam ramionami i poszłam do kuchni po inny. Gdy z powrotem weszłam do sypialni było ciemno. Moje serce zaczęło bić mocniej.

-Elizabeth…-Usłyszałam cichy dziecięcy głos. Szybkim ruchem sięgnęłam do włącznika światła i je zapaliłam. W momencie, gdy światło rozbłysnęło na podłogę opadł nóż wbijając się prosto w karton, który wcześniej postawiłam przy szafie. Podeszłam szybko do okna i odsłoniłam zasłony.

-Moja wyobraźnia nie zna granic.-Powiedziałam sama starając się uspokoić. To przez zmęczenie pewnie mam jakieś omamy słuchowe a wiatr na pewno poruszył zasłonami. W końcu na dworze dziś bardzo mocno wieje. Pokręciłam głową i wyrwałam nóż z kartonu.

                                         ***

       Dziś w końcu miałam iść pierwszy raz na uczelnie. Od samego rana chodziłam spanikowana po całym mieszkaniu i marudziłam Aronowi,że się boję.

-Ale czego?- Zapytał patrząc na mnie jak na wariatkę.

-A jak mnie nie polubią?- Powiedziałam niepewnie, na co ten wybuchnął śmiechem.

-Ciebie nie da się nie lubić, zrozum to. Poza tym spokojnie…wiem,że pierwsze dni nie są najłatwiejsze, ale jestem pewny,że sobie poradzisz.-Mruknął i mnie pocałował. Ubraliśmy płaszcze i wyszliśmy z domu. Aron otworzył mi drzwi od samochodu i wsiadł ze swojej strony.

-Cieszę się,że dziś mnie podwieziesz.- Powiedziałam.

-To twój pierwszy dzień. Przynajmniej tyle mogę zrobić.- Zaczęłam głęboko oddychać.- Ach…zapomniałbym. Wczoraj rozmawiałem z kumplem, który ze mną pracuje i dowiedziałem się,że jego dziewczyna też chodzi na ten uniwersytet, co ty. Nazywa się Alex Mezardii i też jest na pierwszym roku, ale mieszka od dziecka w Morgan, więc sporo wie. Matt mówi,że masz o nią zapytać to na pewno ci pomoże.

-Dzięki.- Odparłam a on się do mnie uśmiechnął.

            Gdy stanęliśmy pod uniwersytetem Aron uderzył w otwarte dłonie i powiedział:

-Marzyłaś o nauce tu odkąd pamiętam a znamy się kilka ładnych lat…dziwne,że jeszcze daje z tobą radę.- Zaśmiał się, za co oberwał z otwartej ręki w brzuch.

-Nie staraj się być zabawny jak jestem zdenerwowana!- Powiedziałam zła. Ten się zaśmiał.

-Dobra już nie będę. Idź i spełniaj marzenia skarbie.- Uśmiechnęłam się do niego i go pocałowałam. Wyszłam i założyłam na ramię torbę. Pomachałam Aronowi i ruszyłam przed siebie.

            Jak się okazało jestem w jednej grupie z Alex i będę ją mogła poznać na zajęciach? Mój plan nie wyglądał tak źle jak się spodziewałam. W końcu byłam pewna,że dam radę. Weszłam do Sali i usiadłam na jednym z miejsc. Po chwili koło mnie usiadła niska blondynka o brązowych oczach. Do rozpoczęcia wykładu zostało jeszcze kilka minut, więc z nudów zaczęłam rysować na ostatniej stronie.

-Boisz się, co?- Zapytała dziewczyna wyciągając swój zeszyt.

-Gorzej czułam się rano, teraz przynajmniej nie mdleję, co chwilę?- Powiedziałam a ta ryknęła śmiechem. Wszyscy na nas spojrzeli jednak dziewczyna się niczym nie przejmowała.

-Fajna jesteś. Mam na imię Alex.- Powiedziała podając mi rękę.

-A ja Elizabeth, ale ludzie mówią do mnie Eli.- Mówiłam ściskając jej dłoń.

-Mówił mi o tobie Matt. To ty jesteś dziewczyną Arona?- Zapytała.

-Tak.- Odpowiedziałam krótko uśmiechając się.

-Szczęściara.- Spojrzałam na nią dziwnie.- Hej…spokojnie. Ja kocham Matta ale Aron to świetny chłopak miałam go okazje poznać.

-Dzięki. A może gdzieś się wybierzemy kiedyś w czwórkę,żebym i ja mogła po zachwalać twojego chłopaka?- Zapytałam ze śmiechem.

-Bardzo chętnie.-Odpowiedziała Alex z uśmiechem.

_____

Od autora : Mały dreszczyk ? :D Możliwe :) Opowiadanie zaczyna się powoli rozkręcać :P A ja się strasznie wkręciłam w jego pisanie :)