[1] Myślałem ,że już nigdy mi ciebie nie oddadzą.

Położyłam ostatnią walizkę niedaleko drzwi i poszłam do kuchni. Mama właśnie przewracała na patelni naleśnika. Gdy tylko mnie zauważyła zapytała:

-I co? Podekscytowana?- Uśmiechnęłam się szeroko i nalewając sobie kawę odparłam.

-Jeszcze pytasz.- Ta jednak spojrzała na mnie z troską w oczach i mruknęła.

-Mam nadzieje,że tobie i Aronowi się ułoży.- Westchnęłam.

-Mamo, nie powinnaś się martwić. To będzie prawdziwa próba naszego związku…Kocham Arona i uważam,że już nadszedł czas, aby poważniej myśleć o naszej wspólnej przyszłości.-Uśmiechnęła się do mnie. Po chwili też podeszła pogłaskała mnie po głowie i szepnęła.

-Jesteś mądra,dobrze cię z ojcem wychowaliśmy dasz radę kochanie.

-Wiem.-Odparłam. Wzięłam łyk ciepłej kawy, gdy nagle ktoś zadzwonił do drzwi. Mama nakazała mi ręką siedzieć i sama ruszyła ku drzwiom.

-Dzień dobry. Elizabeth gotowa?- Przywitał się ciepły męski głos. Na jego dźwięk na moich ustach pojawił się uśmiech.. Tylko Aron wypowiadał tak pięknie moje pełne imię.

-Dzień dobry. Pije kawę, wejdź tobie też zrobię.- Usłyszałam jak mama delikatnie zamyka drzwi. Po chwili w futrynie kuchni stanął uśmiechnięty Aron. Miał na sobie czarny rozpięty płaszcz a w ręku trzymał kolorowy szalik. Moje serce mocniej zabiło. Szybko podniosłam się z miejsca i go mocno przytuliłam. Podniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy. Tańczyły w nich małe iskierki. Złożyłam na jego ustach pocałunek, po czym jeszcze raz mocno objęłam.

-Eli daj mu przynajmniej zdjąć płaszcz!- Powiedziała roześmiana mama widząc tą scenę.

-Mogę panią zapewnić,że reakcje pani córki mi nie przeszkadza.- Odparł ze śmiechem, Aron. Wypuściłam go z objęć, aby mógł się rozebrać. Wzięłam za rękę i razem usiedliśmy do stołu w kuchni. Mama mu zrobiła kawę i przysiadła się do nas.

-A, więc jakie plany na dziś?- Zapytała patrząc na naszą dwójkę.

-Tylko i wyłącznie pełne zakwaterowanie w naszym mieszkaniu.- Odparł chłopak mocniej ściskając moją dłoń. Mocno podkreślił słowa „w naszym mieszkaniu”.

-Nadal nie mogę uwierzyć w to,że nasza Eli się wyprowadza. No, ale na całe szczęście Morgan* nie jest daleko.- Powiedziała mama.

-Tak dodatkowym plusem jest też to,że ja będę miała blisko na uczelnię a Aron do pracy.-Ta mi tylko przytaknęła.

-Wolałabym,żebyście mieszkali trochę bliżej no, ale już na to nic nie poradzę.-Dodała.

-Mamo półtora godziny jazdy to nie tak dużo.- Odparłam.

-No wiem…wiem, ale…ty tak szybko dorosłaś…

O nie…znowu się zaczyna. Muszę przyznać,że tą historię słyszałam z ust mojej rodzicielki już z dziesięć razy i nie miałam znowu ochoty jej słuchać. Przynajmniej tata był twardszy.

-Mamo proszę cię…-Powiedziałam a Aron się zaśmiał. Nagle drzwi się otworzyły a do kuchni zawitał tata. Aron grzecznie się z nim przywitał.

-Wybaczcie, ale musiałem dłużej zostać w pracy. Już osiemnasta, myślałem,że was nie zastanę.- Powiedział rozbierając się w korytarzu.

-Za jakieś dziesięć minut się zbieramy bo jeszcze sporo pracy przed nami.-Powiedziałam. Zerknęłam znacząco na Arona aby mi przytaknął.

-Tak, tak- Mruknął mój ukochany i napił się kawy.- Trzeba rozpakować jeszcze wszystkie rzeczy Eli i jakoś zagospodarować wnętrze.

-Rozumiem.-Powiedział trochę smutno tata.

            Aron dokładnie układał moje ostatnie dwie walizki w bagażniku. Większość moich rzeczy już było w mieszkaniu jednak ubrania postanowiłam wziąć dziś. Pożegnałam się z rodzicami. Oczywiście nie obyło się bez płaczu. Mama okropnie zalała się łzami. Tata ją objął ramieniem i zapewnił ,że dam sobie radę.

-Ona na pewno da…ale czy ja dam ?- Zapytała na co zareagowaliśmy śmiechem.

-Kocham was.- Powiedziałam ostatni raz ich całując w policzki na pożegnanie.- Pamiętajcie ,że zawsze możecie mnie odwiedzić, tylko wcześniej zadzwońcie.- To ostatnie dodałam patrząc na nich ostrzej. Przytaknęli i w końcu wsiadłam z Aronem do samochodu.

-Myślałem ,że już nigdy mi ciebie nie oddadzą.- Powiedział uśmiechając się.

-Ale ja jestem twoja.- Mruknęłam i go pocałowałam. Gdy odjeżdżaliśmy pomachałam jeszcze rodzinom na pożegnanie.- Udało się.- Powiedziałam wygodnie rozsiadając się na fotelu.

W czasie jazdy zerkałam na Arona i uświadomiłam sobie ,że mam ogromne szczęście mając takiego chłopaka. Miał piękne wnętrze ale nie tylko. Był bardzo przystojny. Ciemne kasztanowe włosy zawsze były w idealnym nieładzie , jego zielone oczy przyciągały każde spojrzenia a mocno zarysowana szczęka nadawała mu prawdziwie męskiej urody. Aron zawsze był wysoki już w czasach licealnych przerastał mnie prawie o głowę. Nigdy też nie musiał jakoś szczególnie dbać o swoją sylwetkę od dzieciństwa pomagał rodzicom na farmie i dzięki temu nabrał mięśni.

-Czemu tak na mnie patrzysz ?- Zapytał a ja zdałam sobie sprawę z tego ,że jesteśmy na miejscu. Gdy znowu na niego spojrzałam poruszał brwiami w górę i dół. Na ten widok ryknęłam śmiechem. Uwielbiałam jak tak robił.

-Podziwiam mój nabytek.-Zbliżył się do mnie i szepnął na ucho.

-Ja mój bardzo bym chciał trochę poużywać.- Nagle zrobiło mi się strasznie gorąco. Zerknęłam przeciągle na Arona.

-Nikt nie protestuje.- Powiedziałam i namiętnie go pocałowałam.

-Chodź do domu.- Mruknął i wyszliśmy równo z samochodu. Aron złapał mnie za rękę i pobiegliśmy do mieszkania. Mój ukochany szybko otworzył drzwi a te trzasnęły o ścianę zamknął je za nami nogą. Całując się weszliśmy do korytarza. Tam też zdjęliśmy z siebie płaszcze i buty. Nadal pogrążeni w pocałunku szliśmy do sypialni. Aron podniósł mnie i położył na łóżku. Po krótkim czasie byliśmy zupełnie nadzy.

-Gotowa ?- Zapytał. Spojrzałam w jego oczy.

-Tak.-Szepnęłam a on powoli całował mój brzuch schodząc niżej. 

____

Od autora : No i ruszam z blogiem :) Pierwszy rozdział nie jest za ciekawy ale też nie jest beznadziejny :) Obiecuje ,że w drugim już poczujecie dreszczyk :D