[5] Już nie mogłam uciec...

            Patrzyłam przed siebie niewidomym wzrokiem. W tamtym momencie miałam,wrażenie,że wszystko, co wiedziałam do tej pory, wszystko, o czym byłam przekonana straciło sens…Nic już nie było oczywiste. W mojej głowie zapanował zamęt.

-Eli…-Podniosła głos Alex szarpiąc mnie za rękę. Spojrzałam na nią szybko.- Czemu to cię tak przeraziło? Co się stało?- Patrzyłam na nią i nie rozumiałam, co do mnie mówiła. Dopiero po pewnej chwili dotarły do mnie jej słowa. Potrząsnęłam głową.

-Nic się nie stało. Wszystko w porządku.-Mruknęłam przybierając na twarz fałszywy uśmiech. Wiedziałam,że by mi nie uwierzyła tak jak Aron. Nagle mój telefon zaczął wibrować. Wyjęłam go z kieszeni i przepraszając odebrałam połączenie.

-Halo?- Zapytałam.

-Ja już jestem w domu. A ty gdzie się podziewasz maleńka?- Usłyszałam niezwykle ciepły głos Arona. Niespodziewanie się uśmiechnęłam. Bicie mojego serca nieco przyspieszyło. Mimo to,że byliśmy ze sobą już kilka lat on nadal na mnie tak działał.

-Ja jestem z Alex na mieście kochanie.- Odparłam.

-No to wracaj, bo muszę ci powiedzieć coś ważnego i tęsknie.- W wyobraźni widziałam go ściągającego płaszcz w korytarzu.

-Ok. No to do zobaczenia. Kocham cię.- Mruknęłam.

-Ja ciebie też.-Powiedział a ja się rozłączyłam.

Zerknęłam na Alex a ta już ściągała z krzesła swój szal i obwijała nim szyję.

-Matt pewnie zaraz też będzie w mieszkaniu. Jestem strasznie ciekawa, po co ich tam wezwano.- Mówiła podekscytowana.

-Ja też.- Uśmiechnęłam się do niej zupełnie zapominając o moim wcześniejszym przerażeniu. Wyszłyśmy po jakimś czasie z knajpki i rozdzieliłyśmy się każda idąc w swoją stronę.

Gdy byłam już niedaleko mieszkania znowu zauważyłam tego samego mężczyznę, co poprzednio. Przechodząc obok niego miałam dziwne wrażenie,że go znam. Nagle złapał mnie za ramię i przyciągnął do siebie. Jego usta dzieliły centymetry od mojego ucha.

-Uciekaj stąd.- Szepnął i odszedł szybkim krokiem. Patrzyłam w szoku na jego znikającą sylwetkę. Zaczęłam głęboko oddychać, aby się uspokoić. Po chwili jednak pokręciłam przecząco głową.

            Westchnęłam.

-Trzy dni? I wyjeżdżasz już jutro wieczorem ?-Mruknęłam.

-To wcale nie tak długo, pojadę tam z Mattem w sprawach służbowych. A termin tak nagle,ponieważ wszystko się skomplikowało.- Odparł i posadził mnie sobie na kolana. Położyłam głowę na jego ramieniu.- Co jest skarbie?

-Nic…ostatnio dziwnie się czuję. Przepraszam,że się nie cieszę razem z tobą, ale będę tęsknić.- Brunet cicho się zaśmiał. Spojrzałam w jego zielone tęczówki.

-Przez ten czas moje miejsce w łóżku obok ciebie może zająć Alex. Nie myślałaś o tym,żeby ją zaprosić na te kilka dni? Byście razem dojeżdżały na zajęcia…- Nie dałam mu skończyć. Pocałowałam go. Spojrzał na mnie podnosząc jedną brew a ja usiadłam na nim okrakiem delikatnie go popychając na łóżko.

-Muszę się tobą nacieszyć.-Szepnęłam a ten się uśmiechnął.

                           ***

      Następny dzień zleciał mi dość szybko. Większość czasu spędziłam na uczelni a po powrocie byłam padnięta więc poszłam się zdrzemnąć. Późnym wieczorem obudził mnie Aron :

-Kochanie…Dawaj buziaka Matt już po mnie przyjechał.- Wstałam zaspana i pocałowałam bruneta. Podeszłam z nim jeszcze do drzwi i żegnając go jeszcze dłuższym pocałunkiem życzyłam miłej drogi. Złożył całusa na moim czole po czym wyszedł. Matt do mnie zatrąbił i pomachał. Uśmiechnęłam się do niego powtarzając gest. Po chwili samochód zniknął za zakrętem a ja zamknęłam drzwi. Wróciłam do łóżka. Dopiero, gdy zostałam zupełnie sama przypomniałam sobie o historii tego domu, którą mi opowiadała Alex.

Tajemnicza śmierć wszystkich domowników w dużym mieście ?

O czymś takim musiały pisać gazety. Sięgnęłam po laptopa chcąc poszukać jakichś informacji na ten temat.

Wpisywałam najprostsze frazy takie jak : „Dramat w Morgan” lub „Niewyjaśniona śmierć rodziny w Morgan”.

Otworzyłam pierwszą lepszą stronę i to co zobaczyłam mnie zaskoczyło. Na samej górze widniał duży czerwony nagłówek mówiący : Najdziwniejsza i najbardziej tajemnicza śmierć pewnej rodziny w Morgan !

Następnie w oczy rzucała się czarnobiała fotografia przedstawiająca nasze mieszkanie z zewnątrz. Było jednak w gorszym stanie a na ulicy stała karetka. Jednak najbardziej szokującym elementem na zdjęciu były trzy czarne worki wynoszone na noszach.

Przejrzałam artykuł i wyłapałam wypowiedzi lekarzy i policjantów.

„Nie można podać jeszcze jednoznacznej przyczyny śmierci dziewczynek jednak po ogólnych oględzinach ran na ich ciele wnioskuję ,że jedna z nich została zasztyletowana a druga powieszona”

Moje serce zaczęło mocniej bić.

„Były one prawdopodobnie wykorzystywane seksualnie i bite regularnie przez ojca, jednak to wszystko to tylko przypuszczenia więcej powiem po dokładnym zbadaniu zwłok.”

Pod artykułem widniały zdjęcia dziewczynek. Gdy je zobaczyłam nie mogłam z siebie nic wykrztusić. Byłam przerażona. Nagle światło w sypialni zgasło i w całym domu zrobiło się zupełnie ciemno. Jedyny poblask dawał księżyc błyszczący srebrem za oknem. Poczułam na swojej twarzy zimno a w powietrzu wyczuwałam zapach krwi. Mój puls przyśpieszył.

-Elizabeth…- Usłyszałam cichy dziecięcy szept.- Dlaczego jeszcze mi nie pomogłaś ? To dzięki mnie udało ci się przeżyć.- Ostatnie zdania wydawały mi się bardziej pretensjonalne. Podłoga na korytarzu zaskrzypiała. Sparaliżowana strachem siedziałam ciągle w tej samej pozycji.

-Wiem ,że tam jesteś…Chcesz się bawić w chowanego ?- Zaśmiała się cichutko. Zdjęłam z kolan laptopa i go delikatnie odłożyłam. Elizabeth wyglądała dokładnie tak samo jak ja…Już nie mogłam uciec…

____

Od autora : Krótki ale z dreszczykiem :D I co teraz ? Zabije ją ? O co chodzi ?

Na te pytania poznacie odpowiedzi czytając dalsze rozdziały :P buahahaha :D Jestem zła ! :P

Mam nadzieję ,że to co napisałam się podoba ;) 

Dedykacja : Rozdział pisany z myślą o Olce :* Kochanie mam nadzieję ,że wena wróci :)